Kente göç ve yüksek gelir gruplarının tüketim alışkanlıklarının değişmesi, gıda alışkanlıklarını da değiştirmiştir. Gıda ve tüketim alışkanlıklarının bu denli hızlı değişiyor olması gıdanın riskli bir konumda yer almasına neden olmuştur. Kırsalda tükettiği gıdanın bizzat üreticisi olan veya üreticisini tanıyan insan, kentleşmeyle birlikte modern usullerde kendisine sunulan binlerce çeşit ürüne mevsim farkı gözetmeksizin ulaşmaya başlamıştır.

Bu durum, gıdanın sistematik biçimde güvenilirliğinin sağlanması ve bunun sürekli izleme ve denetimlerle sürdürülmesi gerekliliğini ortaya çıkarmıştır. Talebe bağlı arz sisteminde, gıda güvenliğinden gıda güvenilirliğine, enerjiden sanayi girdisine, gen çeşitliliğinin korunmasından sürdürülebilirliğe kadar uzanan çizgi, tarımsal girdiden tüketime kadar olan süreçte her noktanın yönetilmesini zorunlu kılmaktadır.

Organik tarım, doğadaki dengeyi koruyan, toprak verimliliğinde devamlılığı sağlayan, hastalık ve zararlıları kontrol altına alarak, doğadaki canlıların devamlılığını sağlayan, doğal kaynakların ve enerjinin optimum kullanımı ile optimum verim alınan bir üretim sistemini ifade etmektedir. Organik tarım,  insan, çevre ve ekonomik olarak sürdürülebilir tarımsal üretim sistemini bütünleştiren bir yaklaşım olarak karşımıza çıkmaktadır.

Bu şekilde elde edilen ürünlere de organik ürün denmektedir. Bir başka tanımlamaya göre ise organik tarım, toprağın biyolojik hareketini, biyolojik dönüşümünü ve biyolojik çeşitliliğini kapsayan, tarımsal eko sistem sağlığını artıran ve zenginleştiren bir üretim şeklidir. 

Ancak zamanla organik tarım, alternatif bir yöntem olmaktan çıkmış ve bir yaşam felsefesi haline gelmiştir. Dünya nüfusu arttıkça beslenme ihtiyacı da artmaktadır. Tarımsal ürünlere duyulan ihtiyacın artması tüketim talebini de arttırmaktadır. Böyle olunca talebi karşılamak için tarım alanlarını genişletmek ya da tarım alanlarından daha fazla ürün almak gerekmiştir. 

Günümüzde tarımsal ürünlerin belgelendirilmesi; sürekli değişen tüketici talep ve beklentilerinin karşılanması ve ilgili taraflara ürünle ilgili güven sağlanması açısından büyük önem kazanmıştır. Belgelendirmenin nihai amacı da tüm ilgili taraflara, bir ürünün belirtilen şartları yerine getirdiğine ilişkin güven vermektir.

Avrupa Birliği ülkeleri dünya organik gıda pazarının yarısına sahiptir ve aynı zamanda dünyanın en büyük ithalatçısı konumundadır. İthalatta doğal olarak öncelikle birliğe üye ülkeler tercih edilmektedir. Ancak yönetmelikte belirlenen standartların sağlanması durumunda üçüncü ülkelerden de organik tarım ürünlerinin ithalatı yapılmaktadır. Bugün sorunsuz olarak Avrupa Birliği ülkelerine ihracat yapan ülkeler, Avustralya, Macaristan, Arjantin, İsrail ve İsviçre’dir. 

Organik tarım, İTU gibi tarım ürünleri belgelendirme programları kapsamında yapılan belgelendirmeler, uygunluk değerlendirme faaliyetleri kapsamında gerçekleştirilmektedir. “ISO 17065:2012 Uygunluk Değerlendirmesi-Ürün, Proses ve Hizmet Belgelendirmesi Yapan Kuruluşlar İçin Şartlar Standardı” kapsamında belgelendirme faaliyeti yapan ve Gıda, Tarım ve Hayvancılık Bakanlığı tarafından yetkilendirilen kuruluşlar Türk Akreditasyon Kurumu (TÜRKAK) tarafından akredite edilmektedir.

Her bir belgelendirme programı kapsamında akreditasyon ön şart olmakla birlikte, her programın ilgili yönetmeliği kapsamında yetkilendirilen kuruluşların akreditasyon süreci için koşullar tanımlanmaktadır. Akreditasyon sürecinde esas alınan temel kriterler ise ISO 17065:2012 standardı şartları ve ilgili belgelendirme programı için oluşturan yönetmeliklerdir. Ayrıca TÜRKAK tarafından yayınlanmış olan “R50.07 TÜRKAK’ın Tanık Olacağı İyi Tarım Uygulamaları, Organik Tarım ve GLOBALG.A.P. Sertifikasyonu Denetimlerine İlişkin Kurallar Rehberi” dokümanına göre ürün belgelendirme kuruluşlarının faaliyet gösterdikleri alanlardaki kapsamları dikkate alınarak akreditasyon gerçekleştirilmektedir.

Daha kapsamlı bilgi için iletişim adreslerimizden ve telefon numaralarımızdan uzman ekibimize ulaşabilir, her türlü sorunuza yanıt alabilirsiniz.